Life is a beach!

‘As the winter winds litter London with lonely hearts…’ Het poëtische intro van Mumford & Sons’ Winter Winds klinkt door onze Sjaan. Het is een intro dat we uit ons hoofd kennen, lekker meezingen, maar tegelijkertijd letterlijk en figuurlijk mijlenver van ons af staat.

De thermometer geeft 30,5 graden aan en we rijden over de Pilion op zoek naar een mooi wit strandde, waar we onze verhitte lichamen in de zee kunnen laten sissen. De zomer heeft sinds een paar weken stevig het roer in overgenomen in Griekenland. En wij hebben ons daar maar wat graag aan aangepast.

Vanuit Delphi zijn we op Koninginnedag naar camping Sikia op het schiereiland Pilion gegaan. We landden daar in een klein paradijsje. Plek onder de olijfbomen, geurend naar bloeiende kamille met een wijds uitzicht over zee, strand en het plaatsje Kato Gatzea. Dit alles afgemaakt met een restaurantje aan het strand deed ons besluiten anderhalve week maar eens lekker te gaan chillen.

Een kort verslagje dus dit keer. Want wat valt er te vertellen over mensen die 10 dagen lang tijdens het ontbijt een beetje stom over zee uit zitten kijken, een duikje nemen, lunchen met een koud pilsje, een duikje nemen, douchen, in de schemering vanuit de hangmat dolfijnen spotten, de bifteki vh restaurant testen met een half litertje huiswijn en dan wat loom hun hoogslaper in rollen? Weinig zoals je ziet.

Om Sjaan in conditie te houden en ons schuldgevoel over zoveel luiheid wat de kop in te drukken besloten we toch een uitstapje te maken naar de andere kant van het schiereiland. Op zoek naar het strandje Lambinou en het kerkje Milopoutamos. En dan blijkt die Pilion opeens verschrikkelijk mooi te zijn. Het is een landtong die veelal recht oprijst uit zee, maar waar op een aantal plekken extreem steile, slechte en vooral kronkelige weggetjes naar verlaten strandjes leiden. De hoofdweg kronkelde zich op zo’n 800 meter boven zeeniveau een weg langs de steile helling, dan staat er een bordje bij een afslag ‘Paralia/Beach’ en dan stort je je als het ware de diepte in. De haarspeldbochten waren soms zo steil en scherp dat op het moment dat ik als bestuurder er al door was nog kon zwaaien naar Kai die schuin boven me er nog aan moest beginnen.

Maar de beloning was telkens daar. Een paradijselijk strandje waar je even alleen op de wereld bent. Alleen met de rotsen, zon het strand en natuurlijk onze vriend de zee. Als er al mensen waren dan waren het vaak wel echte natuurliefhebbers. Die kenmerkten zich doorgaans door een lange baard op meerdere plekken, een te bruine teint en hun geslachtsdelen wapperend in de verkoelende Griekse zeebries. In een diepere gedachte denk ik wel eens dat dat misschien wel voorlopers zijn van onze evolutie terug naar waar we vandaan komen. Dat we het geldsysteem nu langzaam vaarwel zeggen en inruilen voor het ruilsysteem, we in onze moestuinen weer ons eigen eten gaan verbouwen en dat deze natuurliefhebbers dan als een soort voorlopers weer uit hun huis de grotten in kruipen. Hier gebeurt dat al en op zo’n verlicht moment voelt het lekker om daar te zijn waar geschiedenis geschreven wordt.

Vanuit de Pilion zijn we naar Kalampaka gereden, waar we de Meteora kloosters bewonderd hebben. Het bijzondere aan deze kloosters is dat ze gebouwd zijn in het verlengde van enorme steenpilaren die rechtop uit de aarde oprijzen. Deze rotsformaties zijn op zichzelf al een bezienswaardigheid. Ze deden ons een beetje denken aan Uluru/Ayers Rock in Australië, maar dan in rotskleur. In deze steenmassa’s waren mooie ronde gaten gewaaid of gesleten en op sommige plekken waren een soort oases ontstaan van groen gras en boompjes. Alsof dit natuurspektakel nog niet bijzonder genoeg was zijn op de top van deze ontoegankelijke rotsen in een ververleden mooie kloosters gebouwd, de muren precies in het verlengde van de steile rotswand, zodat je er ook echt niet omheen kunt lopen. Op de dag zelf was het bewolkt, wat met name jammer was voor onze foto’s, maar gelukkig hebben we van onderaf nog een paar plaatjes kunnen schieten van deze rotsen in het late avondlicht.

Na Meteora direct door naar het Zagori gebergte bij Ioannina. Hier kregen we spijt van onze keuze om langer op het strand te blijven hangen. We hebben de spectaculair smalle en diepe Vikos kloof bewonderd een paar mooie bruggen bekeken, maar het landschap vroeg erom verder per voet verkend te worden. Wat ons betreft zeker een reden om nog eens terug te keren. Ook hier werden we in het bezoekerscentrum weer geconfronteerd met de impact van de crisis. In ‘the old days’ was het hier druk, kwamen er veel Grieken voor outdoor activiteiten. Nu was het uitgestorven en mochten we blij zijn met ons gratis routekaartje, want ze werden niet meer bijgedrukt. Het dubbele voor ons is steeds dat we nu blij zijn dat het overal lekker rustig is; op de weg, campings en in natuurparken, maar dat dit op de lange duur natuurlijk niet houdbaar is en veel dingen waar we nu van genieten onder druk zullen komen te staan.

Onze laatste dagen in Griekenland brengen we door bij Igoumenitsa, waar we begonnen zijn. Dan op de boot naar Ancona, Italië.

Maar Griekenland heeft onze hartjes wel veroverd, en omdat we nog maar zo weinig echt gezien hebben gaan we hier zeker nog vaker terugkomen.