Blondjes in Italië

Op 14 mei werden we door Zeus Griekenland uitgedonderd. Onze laatste dag in Griekenland was een warme broeierige dag die al vroeg in de middag omsloeg in een wolkbreuk. Sjaan stond in 5 cm water. De ferry zou ’s avonds om 23.59 vertrekken. Na de laatste bifteki in ons campingrestaurantje barstte het noodweer echt los. Krakende bliksem gevolgd door keiharde klappen. Het was niet het afscheid waarop we hadden gehoopt, maar wel spectaculair. Gelukkig was het op tijd voorbij en verliep de bootreis rustiger dan de heenreis. Volledig fit kwamen we in Ancona aan.

We zijn nu 2 weken in Italië en het was wel even wennen. Griekenland had ons aan alle kanten verpest met de overweldigende natuur, de rust, het mooie weer, de lage prijzen, de geweldige campings en vriendelijke mensen. Als verwende kinderen kwamen we hier aan. De camping die we aangeraden hadden gekregen in Bevagna/Umbrië was best mooi. Maar waar is ons uitzicht? Moeten we hier echt douchemuntjes kopen? Is het zwembad nog niet open? Zoveel geld voor zo weinig eten?

We hadden ook een beetje een valse start. De eerste ochtend dat we in Italië wakker werden zag ik dat die dag de Giro d’Italia vanuit Assisi zou starten, nog geen 30 km verderop. Altijd leuk om mee te maken, alleen nergens stond hoe laat. We waren net op tijd in Assisi om de laatste volgwagens het dorp uit te jagen en konden ons 100% bezig houden met het verwonderen over het enorm religieuze toerisme in dit plaatsje. De kater van de gemiste girostart werd verder nog vergroot toen het begon te plenzen en we in een klein barretje zaten uit te druipen en te dure cappuccino moesten drinken.

Het kostte ons een paar dagen om de knop om te zetten en te ontdekken dat Umbrië grote gelijkenissen vertoonde met de door ons zo geliefde Provence en dus hartstikke mooi is. We fietsten door een heuvellandschap met klaprozen aan de kant van de weg, door de olijfboomgaarden met uitzicht op pittoreske plaatsjes als Assisi, Bevagna, Montefalco en Spello.

Met een mooi vlak en groen dal voorhanden lijkt het niet logisch dat deze dorpjes tegen de omringende, ontoegankelijk, steile heuvels aangebouwd zijn. ‘Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan’, zal de Italiaans variant van ons spreekwoord zijn. Alle huizen bovenop elkaar gestapeld, smalle straatjes, waar alleen de kleine autootjes doorpassen en bovenop steevast de kerktoren. Eromheen een grote muur met een paar poorten die samen met de bijzondere ligging voor de nodige veiligheid moest zorgen. Praktisch is het niet, schilderachtig is het zeker en heerlijk om doorheen te slenteren, de was van de dorpelingen te zien drogen en neer te ploffen op het terras naast de goedlachse dorpsgek.

Vanuit Umbrië wilden we de bergen van Nationaal Park Monti Sibillini verkennen. We hebben daar een prachtige rondrit gemaakt, waarbij vooral de hoogvlakte bij Norcia indruk maakte. Na een beklimming met talloze haarspeldbochten ontvouwt zich op 1350 meter hoogte een volledig vlak dal van 20 km2, de Piano Grande. Helaas waren we net te vroeg in het voorjaar om alle wilde bloemen in bloei te kunnen zien. Die wachtten nog even met bloeien tot het mooi weer zou worden. Ook wij hadden na 3 dagen de 12 graden en regen wel gezien en vluchtten richting Toscane, waar we binnen een paar uur rijden 10 graden erbij kregen.

Daar hebben we eerst Lucca en vervolgens Florence bezocht. Qua bouwstijl duurde het even voordat we Lucca konden waarderen. Het was overduidelijk een oude stad, maar de kerken en bezienswaardigheden zagen er ook wat vervallen en niet onderhouden uit. Hoogtepunt daar was wat ons betreft het Piazza dell’ Anfiteatro, een ovaal pleintje waaromheen aaneengesloten mooie panden gebouwd waren. Leuke terrasjes en omdat Kai besloot daar een tukkie te doen, hadden wij tijd om daar goed van te genieten.

Op Florence zijn we echt verliefd geworden, wat een prachtige stad. Het begon met onze camping die op een heuvel gelegen was met uitzicht op het centrum. De avond voordat we erheen gingen konden we bij ons wijntje de route van bovenaf al een beetje uitstippelen, de Duomo met zijn koepel van 40 meter doorsnee steekt overal bovenuit, vandaaruit richting Uffizi, Ponte Vecchio en briljante pasta gegeten op Piazza dell Spiriti. Terug door dure winkelstraten met exclusieve Prada, Gucci en Burberrie winkels. We voelden ons sowieso wat underdressed als toeristen tussen alle tiptop geklede Italianen en modellen die deze stad bevolkten. Maar in Australië hebben we eens gehoord ‘ You’re on holiday, you’re allowed to look stupid!’ Daar houden we ons dan maar aan vast.

Wat ook hielp bij de verwerking was dat we niet de enige toeristen waren. Als we dan toch een minpuntje moeten noemen, dat kan wel wat minder. Als je een kwartiertje voor het Uffizi blijft staan weet je in 5 verschillende talen welke meesterwerken binnen hangen. De ene groep Amerikanen volgt de andere groep Japanners op, met tolk die via een headset alle volgelingen toespreekt.

Op dit moment zitten we aan de kust in Deiva Marina. Gisteren hebben we de schilderachtige Cinque Terre bezocht. Vijf schilderachtige kustdorpjes die gelegen zijn op plekken waar je nauwelijks kunt komen. Een treintje dat voornamelijk door tunnels rijdt is het aangewezen vervoermiddel. Vanuit zee gezien beginnen de dorpjes met een klein haventje, waarna gele, oranje, roze en terragekleurde huisjes tegen de bergwanden aangeplakt zijn. De dorpjes waren meer dan de moeite waard. Ongelooflijk hoe ze dat op die plekken hebben kunnen bouwen en dan ook nog zo fotogeniek.

Ook hier aan toeristen geen gebrek. Kai was vanuit de draagrugzak weer helemaal in z’n element met zoveel aanspraak en bekijks. Hij poseerde voor een paar Japanse dames en ruilde zijn speen voor de zonnebril van een Italiaanse man. We hebben het idee dat ie af en toe wat uitgekeken is op papa en mama. Op elke camping zoekt hij gelijk een ‘camping opa en oma’, in dorpjes loopt hij met wildvreemde mensen mee en regelmatig is het huilen als die dan weer vertrekken…nadat hij ze 5 minuten kent.

De komende weken zal hij de schade in kunnen halen, dan staan we op de camping met de echte opa’s en oma’s, eerst Lago Maggiore waar opa en oma Schoorl zijn, dan door naar de Alpe d’Huez waar opa Abbes de Alpe d’Huzes zal fietsen en oma Abbes op haar nieuwe e-fiets hem uit de wind zal houden.