In Griekenland kun je goedkoop uit eten. Salade, mousaka, bifteki, tzatziki, baklavaatje toe. We mogen het graag doen. Kai is dan de uitdaging. Hij is een moeilijk etertje op dit moment. Een droog broodje of frietje, meer gaat er op dit moment niet in.
Het rode autootje
Toch heeft hij zijn eigen redenen om ‘uit eten’ leuk te vinden. Wij genieten van het eten, sfeer, het uitzicht op de zee en de ondergaande zon. Kai is nogal gefocust op andere mensen dan papa en mama. En dan zit je in een restaurantje goed.Inmiddels hebben we een strategie om het voor ons alle drie leuk te houden. We nemen Kai zijn rode autootje mee. Het is een heel simpel rood, houten autootje, ongeveer 10 centimeter lang.
Het autootje helpt Kai contact te leggen en te houden. Het is zijn variant van ‘ Ken ik jou niet ergens van?’ Deze strategie is ontstaan uit een ‘ per ongelukje’. Hij zat in zijn kinderstoeltje bij ons, liet het autootje vallen en de mensen die naast ons zaten raapten het op en gaven het aan Kai terug. Hij schonk ze zijn liefste lach en ze waren ‘hooked’.
‘Oohooh!’
Nu nemen we het autootje mee en voordat hij het heeft zie je Kai al zijn slachtoffers uitzoeken. Want zo weinig als hij kan zeggen, zo goed kan hij mensen lezen. Hij weet precies wie wel of niet geneigd is het autootje meerdere malen terug te bezorgen. Als hij het autootje heeft verdwijnt het met een welgemikte worp naar de betreffende tafel. Gevolgd door een luid Teletubbie-achtig ‘Oohooh!’, voor het geval ze het niet gemerkt hebben.
Als ze het een keer of 10 opgeraapt hebben beginnen die mensen er een beetje genoeg van te krijgen. Dat durven ze niet te zeggen. Maar je merkt het aan kleine dingen, doordat ze het autootje net iets langer laten liggen of doen alsof ze er niet bij kunnen, terwijl ze de eerste keer enthousiast opstonden om het te pakken en met een mooi autogeluid ‘broembroem’ het terug kwamen brengen.
Tzatziki
Maar wij hebben ons voor- en hoofdgerecht dan meestal wel op en halen Kai uit z’n stoel om er vervolgens zelf achteraan te rennen. Als wij te laat zijn met hem uit zijn stoel halen, laat Kai dat weten, ook met het autootje. 1 keer duurde het hem te lang en hij mikte zijn autootje precies in ons schaaltje tzatziki. Het schaaltje stond niet ver van hem af, dus een toevalstreffer, dachten wij. Nadat we het schaaltje naar onze kant van de tafel hadden getrokken keek hij ons een keer aan, mikte niet eens , maar het autootje verdween opnieuw met een mooie boog in het schaaltje. ‘Oohooh!’, klonk het, toen de impact van zijn worp op onze kleren spatte.
