Broodje Rachel

Brood halen. Een dagelijks terugkerend campingritueel. In Koroni fietste ik ’s morgens met een nog natgedouched hoofd door het dorp. Op zoek naar de bakker waar de Grieken ook hun brood halen. Onze stelregel: we halen ons eten waar de Grieken ook komen. Altijd goedkoper en meestal ook lekkerder. Zo proberen we ons ‘toerist zijn’ een beetje te ontkennen.

Vastberaden passeerde ik een grote ‘Bakery’. Een licht en modern bakkerspand waar je van buiten al zag dat ze naast brood ook een groot assortiment zoete broodjes en gebak aanboden. En waar naast de Griekse benamingen overal Engelse vertalingen vermeld stonden. Toeristenvoer! Mijn fiets parkeerde ik even later tegen de gevel van een bakkertje waar als enige Engelse term ‘Bakery Rachel’ op stond. Er stonden wat broden in een etalage. Achter de broden was de etalage dichtgeplakt met een soort gelig inpakpapier.

Eenmaal binnen moesten mijn ogen even wennen aan de donkere bakkerszaak. Voor mij bevond zich een aantal planken met vers brood. Bruine stokbroden en witte bolbroden. Precies waar ik naar op zoek was. Er was alleen geen balie met een winkelmedewerkster erachter die mij kon helpen. In plaats daarvan stond meteen links bij de ingang een bureautje met een kleine kassa, een stapeltje vloeipapier waarin de broden gewikkeld worden en, een beetje weggekropen onder haar bureautje, Rachel…

Ik schatte haar begin 80, een kilootje of 30 te zwaar en de huid om haar mond was wat extra gerimpeld bij gebrek aan tanden die ze moest bedekken. Bij elke glimlach was de dreiging aanwezig dat haar laatste 2 tanden het bakkerspand zouden verlaten.

Ik was op dat moment de enige klant en Rachel begon in het Grieks tegen me te mompelen. Zacht en vriendelijk van toon. Ik versta geen Grieks dus lach haar op mijn beurt vriendelijk toe en wijs naar het brood dat ik wil hebben.

Rachel komt echter niet van haar plaats en praat rustig verder in het Grieks. Ik bekijk haar nog iets beter en zie dat ze waarschijnlijk niet goed ter been is. Ze zit wat krampachtig ineengedoken achter het tafeltje en van haar rechterhand eindigen 3 vingers 2 kootjes te vroeg. Wie zou die door z’n broodje hebben gehad? Tijdens mijn observatie hoor ik haar opeens zeggen ‘Bread?’. Ik dacht ‘Hoe raad je het zo?’, maar zei ‘ Yes please, but I’ll take it myself.’

Ik pak de broden, leg ze op het vloeipapier en wikkel ze erin. ‘ How much?’. Rachel pakt met haar twee complete vingers een pen en schrijft gedurende een halve minuut lang een sierlijke 2 op het papier. Ik reik haar een briefje van 5 aan en ze kijkt me aan met een blik die vraagt ‘Wat voor getal staat daar nu op het papiertje?’. Ze pakt het briefje niet aan. Diep in mijn broekzak zat gelukkig nog wat kleingeld waarmee ik 2 euro kon maken en dat leg ik voor haar neer.

Nadat ze het geteld had vroeg ze ‘Plastic?’ en ze knikte naar een plastic tasje waar al wat brood in zat. Ik schudde mijn hoofd, het was wel mooi geweest met mijn authentieke bakkerservaring voor vandaag. Maar ze bleef me aankijken en gebood nu ‘Plastic!’ Ik maakte met 2 handen naast mijn hoofd een vragend en beetje wanhopig gebaar.
Met haar wijskootje wees ze vervolgens naar een plek achter het bureautje schuin onder haar. Ik keek naar beneden en zag daar inderdaad een leeg plastic tasje liggen. Ik begaf mij dus maar onder Rachel om het tasje te pakken en deed de broden erin.

Rachel knikte me tijdens mijn vlucht naar buiten vriendelijk toe. Weer een tevreden klant.