Van Schnitzel tot Giros

Tegen iedereen die vroeg waar we onze reis begonnen zeiden we steevast. ‘We gaan vanuit Venetië naar Griekenland’. Bijna zelf vergetend dat we op 1 april weggingen en pas op 8 april de boot hadden dus dat we daartussen ook nog iets gingen doen.

Sjaan, zoals we ons buscampertje genoemd hebben, bracht ons de eerste dag op het platteland van Bayern. We kregen een beetje wintersportgevoel, enerzijds door het eten (Schnitzel&Weizenbier), anderzijds door de temperatuur ’s nachts. In onze hoogslaper sliepen we tegen de vorstgrens aan, hoe lepeltje lepeltje we ook lagen.

Volgende stop zou het Gardameer zijn, maar onderweg werd ons wintersportgevoel nog versterkt doordat we bij Innsbruck door zo’n mooi landschap reden dat we besoten even te blijven. Een camping met uitzicht op besneeuwde Alpentoppen en 20 graden Celsius, daar kun je met goed fatsoen niet voorbij rijden.

Bij Bardolino aan het Gardameer werden we verrast door de enorme hoeveelheid Duitse campers op de drukke camping. ‘Huh, wij zijn toch in het voorseizoen op pad?’ Vergeleken met deze campers is Sjaan een heel klein meisje. Sommige zijn zo groot dat ze een halve tank diesel nodig hadden om in te parkeren op de redelijk kleine campingplekken.

Wij hebben daar geen last van. Inmiddels weten we precies hoe we Sjaan zo neer kunnen zetten dat we in 1 keer goed staan. Door de slagboom van de camping accelereren we van 5 naar 80 km p/u. We naderen de campingplek in een hoek van 35 graden, vlak voor de campingplek gooien we het stuur om, trekken de handrem aan, Sabine gooit tijdens de slip de schuifdeur open, tafel en stoelen naar buiten en op het moment dat we stilstaan komt Kai al met een biertje, roseetje en flesje roosvicee naar buiten. Zo doen wij dat.

Venetië was erg druk, maar leuk. We konden met openbaar vervoer ernaartoe. Kai reisde in de draagrugzak op de rug van papa, want al die bruggetjes is natuurlijk niks voor een kinderwagen. Door het zonnige weer kwamen alle doorkijkjes met de oranje en terra cotta pandjes, het groene water en de gondels goed uit de verf. Nadat we gelunched hadden met allebei een half litertje wijn werd het zelfs nog mooier.

Onze hoogblonde Kai heeft in Venetië besloten de strijd met de Italiaanse mannen aan te gaan en de rollen even om te draaien. Elke Italiaanse vrouw, ongeacht leeftijd, werd toegelachen, bezwaaid en gekushand. En allemaal gingen ze voor zijn bijl.

De overtocht van Venetië naar Igoumenitsa was memorabel. Nederlanders die die overtocht al 35 jaar maakten zeiden dat ze nog nooit zo’n golfslag en wind hadden meegemaakt. Wij stonden met Sjaan stoer op het kampeerdek, want een hut is voor cruisevolk. Dus proberen te slapen in onze camper bij windkracht 7, autoalarmen die constant afgingen en koelvrachtwagens die om het half uur even lekker gingen bijkoelen. ’s Ochtends waren we bijzonder brak en misselijk. De horizon was een paar uur lang onze enige vriend en zorgde er in z’n eentje voor dat we de vette kip van de avond ervoor binnen konden houden. Alleen Kai had nergens last van, ons zeemannetje in de dop!

Maar de beloning is daar. We hebben met ons brakke hoofd nog geen 6 kilometer gereden naar de eerste camping die we konden vinden. Maar wat voor 1. We staan aan zee met een privestrandje voor onze deur, uitzicht om van te watertanden en mooie platanen om onze hangmat tussen te hangen. Daarbij nog een vriendelijke Griekse campingbaas met een paar dochters die ons lekkere salades, vleesschotels en wijn voorschotelen. Jamas!

PS. Eerst foto’s staan online